درحادثه دردناک فرو ریختن سقف سالن انتظار فرودگاه مهرآباد (بدلیل ارتعاشات ناشی از سر و صدای موتور جت‌های غول پیکر) در ساعت 14 و 50 دقیقه بعدازظهر روز چهاردهم آذرماه سال 1352 بود که طی آن 16 نفر کشته و 11 تن مجروح شدند. این حادثه به دلیل انعکاس وسیع در رسانه‌های داخلی و خارجی آن سال، در ردیف یکی از تلخ‌ترین وقایع کشورمان به ثبت رسید.
و این در حالی بود که هیچ سیستم از قبل طراحی شده ای برای کمک و انتقال به مجروحین در اینگونه حوادث ناگهانی وجود نداشت، بعد از این حادثه سیستم فوریتهای پزشکی کشور با عنوان اورژانس 115 کشور با همکاری کشور آمریکا تأسیس شد و خدمات اورژانس پیش بیمارستانی ایران شناخته شد که این خود افتخاری بزرگ است.کشور آمریکا در دومین تجربه خود در تشکیل یک سیستم اورژانس پیش بیمارستانی بسیاری از کمبودها و نقصهای تجربه اول را که برای خودش بود در ایران لحاظ نکرد و به جرأت میتوان گفت اورژانس پیش بیمارستانی ایران در سال 1354 کاملتر و بهتر از اورژانس پیش بیمارستانی کشور آمریکا راه اندازی شد.
قابل ذکر است در آن زمان شماره سه رقمی 123 برای تماس با اورژانس اختصاص داده شده و از آمبولانسهای بنز بن برای خدمت رسانی به مردم استفاده می شد که بعدا شماره تماس مردم با اورژانس ، شماره 115 در کل کشور اعلام شد.
سیستم فوریتهای پزشکی پیش بیمارستانی در سطح دنیا به دو دسته عمده تقسیم می‌شوند: Franco-German و Americo -England.
در سیستم Franco-German امکانات و تجهیزات در صحنه بر بالین بیمار برده و از حضور پزشک در آمبولانس‌ها استفاده می شود.
در سیستم Americo-England که سیستم اورژانس ایران در شروع راه اندازی از این دسته بود، تکنسین‌هایی که دوره های اولیه فوریتهای پزشکی را آموزش دیدند، در صحنه حاضر می‌شوند، بیمار یا مصدوم را دریافت می کنند و اقدامات اولیه را انجام داده و سپس آن‌ها را به مرکز مجهز یا همان بیمارستان انتقال می دهند.
